درووود 

 

راستش هیچ چیز به اندازه ی این که همه زندگی ام را بریزم توی چمدانی و تمام گوشه های دنج جهان را بگردم، خوشحالم نمی کند. دلم می خواهد بدانم ؛ زبان برگ ها در همه جای دنیا یکی است ؟ ستاره ها همه جا یک جور می درخشند ،

آفتاب با همین صمیمت می تابد؟! و خدا همه جا به همین اندازه مهربان است؟! دوست دارم نبض زمین را بگیرم و گوشه گوشه ی جهان را نفس بکشم ، دوست دارم همیشه در سفر باشم... که هیچ چیز به اندازه ی اکتشافات تازه و سفرهای طولانی ، خوشحالم نمی کند ...

سفر نوعی نقض قانون ثبات و تسلیم است، نوعی شکست دادن مشکلات ، دردها ، عادت ها و وابستگی ها . به عقیده من ؛ جهانگردها خوشبخت ترین آدم های زمین اند، قبل از اینکه رنجی به سراغشان بیاد کوله بارشان را می بندند و می روند...

جهانگردها معنای درست زندگی را فهمیده اند و شاید رنج آدمی از همین " سکوت و یک جا ماندن " باشد.

 

"نرگس صفاریان "